Het thema van het Stotterevent dit jaar is: Zo spreek ik. Als je mijn nieuwsbrief al langer leest dan weet je dat dit helemaal bij stembevrijding past.
Stembevrijding gaat namelijk steeds weer over ‘zijn met wat er is’. Over niet vechten tegen wat je voelt en denkt, maar het waarnemen. En het al zingende tot expressie brengen.
Voel wat er gebeurt
De zin ‘Zo spreek ik’ is een perfecte ingang voor stembevrijding. Sta maar eens even stil bij wat die woorden met je doen. En geef jezelf toestemming om daadwerkelijk te voelen wat het in jou aanraakt.
Misschien voel je een positief soort recalcitrantie. Misschien voel je verdriet of frustratie. Misschien voel je een bepaalde soort van nuchterheid. Het gaat er niet om wat je voelt, het gaat erom dát je het voelt.
En dat je het laat hóren. Dat je laat horen wat er in jou leeft. Zodat wat vastzit ruimte kan krijgen.
Acceptatie kan nooit een doel zijn
Met Zo spreek ik bedoelen Klara en ik dus expliciet niét dat je jouw stotteren moet accepteren. Acceptatie kan per definitie nooit een doel op zich zijn.
Acceptatie ontstaat wanneer je álles wat in je leeft kunt verwelkomen. Ook je aversie. Ook je verlangen om vloeiend te spreken.
Mag je verlangen om niet meer te stotteren?
En dan komt deze vraag in beeld: mag je verlangen om niet meer te stotteren? Ik heb daar even over na moeten denken. Want ik ben er absoluut geen voorstander van om stotteren te zien als een probleem dat moet worden opgelost. Juist het problematiseren van het stotteren maakt het tot een probleem.
Maar inmiddels weet ik wel zeker dat je mag verlangen om niet meer te stotteren. Sterker nog, ik denk dat verlangen om niet meer te stotteren een essentieel onderdeel is in het proces om los te komen van stotteren.
Want wees nu eerlijk: hoe vaak heb je jouw stotteren niet verwenst? Hoeveel keer heb je er niet van gedroomd dat praten gewoon vanzelf ging, zonder gedoe? Je kunt er eigenlijk niet omheen, die gevoelens van onmacht en frustratie zijn er (soms) gewoon.
De kracht van nee
Het gaat dus niet alleen om ‘ja’ zeggen tegen je manier van spreken. Soms is het net zo belangrijk om ‘nee’ te zeggen. Nee tegen de onmacht. Nee tegen de pijn die het je bezorgd heeft. Nee tegen het stotteren zelf.
Een echte ja kan pas ontstaan als er eerst ruimte is geweest voor nee. Ik zie dat in mijn werk als stembevrijder vaak gebeuren: zodra iemand zijn nee durft te laten horen — echt laat klinken, zonder vergoelijken of wegdrukken — gebeurt er iets. De weerstand lost op en er ontstaat openheid. Alsof er iets ontspant dat al die tijd heeft vast heeft gezeten.
Het gaat dus niet om positief denken of accepteren wat je nog niet kunt accepteren. Het gaat om eerlijk zijn. Om voelen wat er wérkelijk is, en daar klank aan geven. Wat je wegdrukt, blijft vastzitten. Wat je laat horen, kan bewegen.