Stembevrijding gaat niet om mooi zingen. Het gaat om klank geven aan wat er in je leeft. Jezelf tot expressie brengen en daarmee ruimte en vrijheid laten ontstaan.
Als ik workshops geef dan zie ik toch nog vaak dat mensen hun best te doen om mooi te zingen. Dat ze er diep van binnen toch rotsvast van overtuigd zijn dat het mooi moet zijn. Dat het niet gek, lelijk of aanstootgevend mag zijn.
En dat is helemaal niet gek natuurlijk. We hebben zingen in het Westen verheven tot een kunstvorm, iets waar je goed of slecht in kunt zijn. De boodschap is daarmee dat zingen ergens aan moet voldoen. En daar willen we niet van afwijken, want dan ligt afwijzing op de loer. Dat willen we vaak kost van kost voorkomen.
En dus houden we onze stem in. We laten haar niet helemaal vrij, uit angst om te veel te zijn.
Als controle oplost
Zingen is natuurlijk ook iets heel kwetsbaars. Er zit niets tussen jou en je stem. En wanneer je zonder script of partituur zingt wat er in je leeft, dan weet je van tevoren nooit wat er uit gaat komen.
Ik vind het dan ook iedere keer weer zo mooi om te zien als mensen zich al zingende wel overgeven aan hun eigen stem. Als de innerlijke kritische observator langzaam naar de achtergrond verdwijnt en de stem gaandeweg steeds meer zingt waar het bij de zanger ten diepste om gaat.
Dan wordt zo duidelijk dat het echt helemaal niet van belangrijk is of je mooi zingt niet. Zingen wordt vanzelf mooi als het waar is wat je zingt. En dat hoort iedereen.
Je hebt geen stem gekregen om aan Idols mee te doen. Je hebt een stem gekregen om jezelf te uiten. Om jouw unieke zijn tot expressie te brengen. Om jezelf vrij te zingen.
Je stem is een ingang naar verbinding met jezelf. Dat is geen kleinigheid.
Laat je dus alsjeblieft niet beperken door de overtuiging dat jouw zingen mooi moet zijn.