Er zijn een paar dingen die ik het allerleukst vind om te doen. Dat klopt misschien niet, maar toch is het zo. Eén van die dingen is duet zingen. Stembevrijdend duetzingen welteverstaan. Wat is dat nou weer, hoor ik je denken. Ja, dit vraagt wat toelichting.
Net als bij gewoon duetzingen, doe je stembevrijdend duetzingen met z’n tweeën. Het verschil zit ‘m erin dat de stembevrijdende variant geen tekst of melodie kent. Je begint gewoon. Jij of de ander. En jullie zingen wat er in je opkomt.
Wat er dan gebeurt is steeds weer een verrassend en uniek gebeuren. Een beetje zoals bij een EK-wedstrijd: niemand weet wat er gaat gebeuren en hoe het afloopt.
De eerste keer vond ik het heel spannend. Ik probeerde mijn eigen lied te zingen, maar merkte dat ik afstemde op mijn tegenzanger. De tweede keer had ik geen ‘last’ van de ander. Ik ging helemaal op in het zingen van mijn eigen ‘ja’.
Totdat ik merkte dat mijn duetpartner op mij af begon te stemmen: ze paste haar zingen aan dat van mij aan. Ik voelde irritatie en kon met goed fatsoen mijn ‘ja’ niet meer aanhouden. Ik aarzelde een paar seconden, haalde opnieuw adem en voor ik wist zong ik ‘nee’. Eerst aarzelend, daarna geïrriteerd en vervolgens met volle overtuiging.
Je vraagt je vast af wat dit deed met mijn duetpartner. Nou, die schrok er best van. Van mijn irritatie. Interessant genoeg was mijn zingen uit volle overtuiging dat erop volgde juist prettig voor haar. Het opende een deur voor daadwerkelijk contact tussen ons. En al heel snel ging mijn zingen over in een ja. En dat van haar ook. Steeds voller. Steeds vreugdevoller.
Ik zong mijn lied en hoorde haar. Zij zong haar lied en hoorde mij. Zo nu en dan vielen we wonderbaarlijk samen en op andere momenten schuurde het lekker langs elkaar heen. En daar ligt de paradox: echte harmonie ontstaat niet wanneer we bewust op elkaar afstemmen, maar juist wanneer we onze eigen plek innemen.
Herkenbaar?