Er is geen quick fix. Hoe graag je er ook vanaf wil: je onrust over alles wat je nog moet doen, je irritatie als je kind niet luistert, je angst dat je niet goed genoeg bent. Er is geen quick fix.
Hoe graag je er ook vanaf wil, de enige weg is ernaartoe. Naar je onrust, naar je irritatie, naar je angst. Het wil gezien worden. Door jou. En dan kan er iets smelten.
Als je al zingend je gevoelens van dit moment tot expressie breng, dan hoef je niets meer tegen te houden of weg te drukken. Dan veranderen je emoties als vanzelf in iets anders. Het stroomt. Net zoals de natuur ook stroomt. Je hebt weer een cyclus doorlopen.
Want daar ligt de sleutel: steeds weer opnieuw de cyclus van emoties, weerstand, voelen en stromen doorlopen. Totdat je beseft dat dit het is: deze cyclus zelf. Het leven gaat over steeds dieper in je eigen cyclus zakken.
Is dat dan de slow fix? Ik denk het niet. De crux is namelijk dat er niets gefixt hoeft te worden. Wanneer je steeds dieper in je eigen cyclus zakt, jezelf steeds meer omarmt met alles wat er is, dan ervaar je dat je al lang genoeg bent. Mét alles wat er is.