Voel jij ook weleens de onweerstaanbare behoefte om heel hard te klagen? Schreeuwen, stampen, je armen in de lucht heffen. Nou, ik wel. Van de week nog. Die verzengende hitte. De kinderen vielen avond na avond maar niet in slaap en ik werd hoe langer hoe moeier. Aaaaaah dacht ik. En even later: aaaaah zong ik. Dat luchtte op.
Een paar jaar terug deed ik dat niet hoor, klagen. Zogenaamde zwakte tonen was voor mij een no go. Ik kan dit toch zeker wel aan. En je denk toch niet dat ik zielig ben. Tanden op elkaar, schouders eronder, en door.
Inmiddels kan ik je van harte aanbevelen om ongegeneerd te klagen. Niets meer en niets minder. Je hoeft niemand de schuld te geven. Je hoeft geen slachtoffer van jezelf te maken. En je hoeft jezelf niet groot te houden. Je klaagt omdat je ongemak, pijn of frustratie voelt. En omdat dat gevoel om aandacht vraagt.
Klagen kan ongemakkelijk voelen omdat we het nogal eens verwarren met aanklagen. Bij aanklagen geef je een ander de schuld en maak je jezelf slachtoffer. Bij klagen uit je je gevoel, simpelweg omdat je het voelt. Het verschil is immens: aanklagen leidt je weg van jezelf, terwijl klagen je juist bij jezelf terugbrengt.
De volgende keer dat je die aandrang voelt om te klagen, probeer het dan gewoon eens. Zoek een geschikte klaagplek waar je even helemaal alleen bent. Adem in en zucht diep. Adem nog een keer in en laat een licht hoorbaar kreunen meekomen. Zo simpel kan het zijn.
Nog lekkerder is het wanneer je meer geluid mee laat komen. Kijk maar eens wat er gebeurt wanneer je jezelf steeds meer over kan geven aan je geklaag. Aiaiaiai en auw zijn hele geschikte woorden om te zingen. En mocht je hulp willen bij het klagen, je bent bij mij van harte welkom.
Ik schreef het al: klagen lucht op. Na klagen voel je dat de kou uit de lucht is. Of op dit moment misschien toepasselijker: de hitte is uit de lucht.