Mijn verlangen naar levendigheid
Mijn eerste kennismaking met stembevrijding kwam voort uit mijn verlangen om vreugde te uiten. Ik had een aantal zware jaren achter de rug, was daar weer uitgekomen en voelde mij dankbaar en gelukkig.
Tegelijk snakte ik naar levendigheid in mijzelf. Ongegeneerd mijn geluk van de daken zingen. Ik voelde hier namelijk een enorme blokkade. Een angst zelfs. Een verlammende angst. Het gevoel komt nog het meest overeen met een verlamde in een rolstoel. Ik spoorde mijzelf aan om op te staan en te lopen, maar ik kon het niet. Althans, er was een diepe overtuiging in mij dat ik het niet kon.
Het ging weer stromen
Ik leerde dat ik mijn angst serieus mag nemen. Dat ze ertoe doet. Evenals mijn verlangen naar levendigheid. Dat alles in mij ertoe doet. En dat het uiten daarvan mij brengt bij mijn heelheid. Als ik mijzelf toesta om echt te voelen en te zingen wat er is, dan verliest mijn kritische stem aan kracht en volg ik de stroom die ontstaat. Dan kan ik zijn met alles wat er is en ervaar ik dat ik (al) goed ben.
Dit besef is mijn anker geworden. Ik mag voelen wat ik voel. Sterker nog, ik wil voelen wat ik voel. Want hoewel soms vernuftig vervormd, is alles wat ik voel in wezen een verlangen naar levendigheid. Er ligt namelijk een enorme vitaliteit opgeslagen in onze onderdrukte gevoelens. En wanneer we die gevoelens tot uiting brengen – van angst tot verdriet tot boosheid tot vreugde tot schaamte en tot noem maar op – dan begint het als vanzelf weer te stromen.
Steeds meer moeiteloosheid
En daarin ligt de paradox: ik ben pas daadwerkelijk vrij als ik zowel het wonder als de kneus in mijzelf omarm. Vasthouden aan een van beide zorgt ervoor dat de stroom van de rivier stagneert. Voelen wat ik voel laat mijn rivier stromen.
Dat ‘stromen’ staat centraal in mijn werk. Wanneer we ons zingend verbinden met onze stroom, dan ervaren we ook in het dagelijks leven steeds meer iets van moeiteloosheid. Moeiteloosheid in het spreken, moeiteloosheid in het contact met onze kinderen. Moeiteloosheid in ‘zijn’.
En dat gun ik je van harte.
Ik ben opgeleid door Jan Kortie aan de tweejarige opleiding Ode an die Freude, van het Centrum voor Stembevrijding.